5 دلیل برای زنده ماندن دوج وایپر

دوج وایپر رسماً بازنشسته شد و دلایل زیادی برای ناراحت شدن وجود دارد.

صرف‌نظر از اینکه علاقه‌مند وایپر هستید یا خیر، مرگ وایپر چیزی بیش از قطع تولید یک خودرو است. این خودرو نشانه‌های تغییرات در صنعت و بازار خودرو است مخصوصاً که حالا توجهات بسیاری روی آلایندگی و مصرف سوخت کم معطوف شده است. دیگر بزرگ‌تر بهتر نیست و خودروسازان جایگزین‌هایی برای حجم پیشرانه‌ها یافته‌اند و پیشرانه‌ی سمبلیک، تنفس طبیعی و حجیم وایپر دیگر به این دنیا تعلق ندارد.

اینجا 5 دلیل مهم وجود دارند که توضیح می‌دهند چرا وایپر باید زنده بماند.

5 – بسیاری از مالکان وایپر، بیش از یک دستگاه از این خودرو دارند

اگر یک بار وارد تالار گفت‌وگوی دوج وایپر شوید، متوجه خواهید شد که مالکان بسیاری بیش از یک دستگاه وایپر دارند. در حقیقت، یک زوج در تگزاس زندگی می‌کنند که 80 دستگاه وایپر را در سال آخر خریده‌اند. وایپر یکی از معدود خودروهایی است که چنین طرفدارانی دارد و وقتی شما یک وایپر بخرید، می‌فهمید که این خودرو چقدر خاص است.

رازی وجود ندارد که خودروسازان مطرح جهانی پیشرانه‌های خود را کوچک‌تر می‌کنند و توربو و سیستم های پرخوران را به منظور افزایش کارایی بکار می‌گیرند؛ اما درباره‌ی دوج واپیر قضیه کلاً متفاوت است. در خلال این سال‌ها، این خودرو از پیشرانه‌ی 10 سیلندر 8.4 لیتری دست‌ساز استفاده کرده است. با قدرت 645 اسب بخاری و گشتاور 814 نیوتون متری، شاید این پیشرانه‌ی 8.4 لیتری همان کارایی پیشرانه‌ی Hellcat را نداشته باشد اما افتخاری خاص وجود دارد و آن بزرگ‌ترین پیشرانه تنفس طبیعی است.

3 – وایپر نماد خودرویی است

برای چندین دهه، دوج وایپر یک نماد برای صنعت خودرو بوده است. در بازاری که بچه‌هایش با فراری‌ها و لامبورگینی‌های ایتالیایی رشد می‌کنند، استایل وایپر از زمان معرفی در 1991 تغییر چندانی نداشته است. حالا در سومین نسل خود، وایپر هنوز هم امضا و زبان طراحی نسل اول خود را دارد و نمادین است. به علاوه، چه تعداد خودرو هستند که به‌صورت فابریک اگزوزهای کناری داشته باشند؟

2 – وایپر آمریکایی‌ترین خودرو است

برخی افراد شاید بگویند که شورولت کوروت آمریکایی‌ترین خودرو است اما در واقع این عنوان از آنِ وایپر است. این خودرو دارای تمام نشانه‌های فرهنگ خودرویی آمریکا است، از پیشرانه‌ی حجیم گرفته تا غرش مهیب اگزوز. به علاوه، استایل خودرو بیش از آنکه شیک و هیجانی باشد، برجسته و بی‌پروا است. نام خودرو نیز داستان دیگری است. وایپر نیازی ندارد تا همانند اوراکان خیال‌انگیز باشد و یا همانند مک لارن P1 از ترکیب عدد و رقم استفاده نماید. فقط با نگاه کردن به خودرو، تصویر ماری زهردار در ذهن شما نقش خواهد بست.

اما بزرگ‌ترین دلیل برای آنکه وایپر باید زنده بماند آن است که هیچ خودروی آینده‌ای نمی‌تواند به وایپر امروزی نزدیک باشد. دلیلی وجود ندارد تا دیگر یک خودروساز به ساخت پیشرانه‌ی حجیم 10 سیلندر 8.4 لیتری روی بیاورد، مخصوصاً که هم‌اکنون اکثر خودروهای اسپورت برای افزایش کارایی به استفاده از قوای محرکه‌ی هیبرید و توربو روی آورده‌اند. همچنین دیگر خودرویی با این طراحی و کاپوت کشیده نخواهیم دید.

Dodge Viper 1992
در طی سالیانی که این خودرو در بازار حضور داشت، وایپر هرگز برای آن چیزی که بود پوزش نخواست و بهانه‌ای نیاورد. پیشرانه‌ی حجیم این خودرو سوخت را با لذت می‌نوشید و گیربکس دستی آن حتی لذتی بیشتر از گیربکس‌های کنونی ایجاد می‌کرد. کسانی که به حد کافی خوش‌شانس بوده‌اند تا صاحب یک وایپر شوند خواهند گفت که رقبای کمی وجود دارند که همان تجربه‌ی وایپر را ارائه دهند. در نهایت باید گفت، اصلاً خودرویی شبیه وایپر وجود نخواهد داشت…