در چنین روزی در سال ۱۹۶۹، پل نیومن، بازیگر افسانه‌ای که کارهای بشردوستانه زیادی انجام می‌داد و در عین حال، علاقه زیادی نیز به اتومیبل‌ها داشت، در پرده سینماها در فیلمی مسابقه‌ای و داستانی-حادثه‌ای به نام پیروزی (Winning) ظاهر شد.
زمانی که نیومن در فیلم «پیروزی» بازی می‌کرد، این بازیگر چشم‌آبی به خاصر نقش‌هایش در بیلیاردباز (۱۹۶۰)، هاد (۱۹۶۲) و لوکس خوش‌دست (۱۹۶۷) مشهور شده بود. در همان سالی که «پیروزی» اکران شد، نیومن با همراهی رابرت ردفورد در فیلم «بوچ کسیدی و ساندنس کید» درخشش زیادی در گیشه داشت. در فیلم «پیروزی»، نیومن نقش «فرانک کاپوآ» را بازی می‌کرد که یک راننده مسابقه سخت‌کوش بود که می‌خواست شانس خود را در بزرگترین مسابقه زندگی‌اش، در ایندیاناپولیس 500 امتحان کند. رقیب اصلی فرانک، «لوتر اِردینگ» با بازی رابرت واگنر بود. نیومن و واگنر برای آمادگی بیشتر در صحنه‌های اکشن در این فیلم به مدرسه اتومبیلرانی سرعت رفته بودند و مطابق گزارش‌های آن زمان، نیومن بسیاری از صحنه‌های را بدون کمک از راننده بدل‌کار، خودش رانندگی کرده است.
سه سال پس از ساخت این فیلم، نیومن یک دوره مسابقات سرعت را آغاز کرد و با یک «لوتوس اِلان» در اولین مسابقه‌اش در باشگاه خودروهای اسپورت امریکا (SCCA) در سال ۱۹۷۲ حضور داشت. وی سپس به یک تیم مسابقه پیوست و با این تیم در رقابت‌های ۲۴ ساعته دیتونا در سال ۱۹۷۷ به جایگاه پنجم دست پیدا کرد. امّا بهترین عملکرد شخصی نیومن مربوط به جایگاه دومی در مسابقات ۲۴ ساعته لمانز در سال ۱۹۷۹ بود؛ جایی که در آن با یک پورشه 935 رانندگی می‌کرد. در سال ۱۹۸۰، نیومن در مورد ورودش به دنیای اتومبیلرانی سرعت پس از فیلم «پیروزی»، به مجله ورزشی Sports Illustrated چنین گفت:
دریافتم که از دقت و ظرافت موجود در مسابقات لذت می‌برم، همین‌طور از کنترل این خودروها … می‌توانستم ببینم که با بنزین و رانندگی، چه کار واقعاً خوبی را می‌توان انجام داد.
نیومن با همکاری کارل هاس (Carl Haas) که اعتبار زیادی در دنیای خودرو داشت، یک تیم مسابقه را بنیان نهاد که اکنون با نام «نیومن/هاس/لانیگان ریسینگ» شناخته می‌شود. این تیم توانست در بیش ۱۰۰ مسابقه ایندی‌کار در فاصله سال‌های ۱۹۸۳ تا ۲۰۰۸ برنده از زمین خارج شود. همچنین نیومن همچنان به عنوان راننده استقامتی فعال در مسابقات حضور داشت و آخرین بار در سال ۲۰۰۶، در «رولکس 24» در پیست دیتونا اینترنشنال اسپیدوِی شرکت کرد. علاوه بر عملکرد کم‌نظیر نیومن در عرصه بازیگری و مسابقات اتومبیلرانی، وی شرکت کوچک چاشنی سالاد Newman’s Own را که در سال ۱۹۸۲ تأسیس کرده بود، به یک امپراتوری خرده‌فروشی تبدیل کرد. این شرکت در حالی که بیش از ۲۲۰ میلیون دلار برای اهداف خیریه درآمد داشت، دامنه آن نیز به پاپ‌کورن، سس پاستا، سالسا و نوشیدنی‌های میوه‌ای گسترش یافت. پل نیومن در سپتامبر ۲۰۰۸، در حالی که با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می‌کرد، در ۸۳ سالگی از دنیا رفت.