تاریخ پرفرازونشیب “نیزه سه شاخ”

مزراتی خودروساز ایتالیایی خوش‌نامی است که اساس کار خود را لوکس و اسپرت بودن می‌داند. مرکز اصلی این خودروساز در حال حاضر در مودنا قرار دارد. لوگوی معرف مزراتی یک “نیزه‌ی سه شاخ” است که بی‌شک یکی از زیباترین لوگوهای تاریخ خودروسازی محسوب می‌شود. در این مطلب نسبتاً مفصل نگاهی خواهیم انداخت به تاریخ جالب و پرفرازونشیب این شرکت.
امیدواریم که نتیجه‌ی کار موردتوجه شما عزیزان قرار گیرد.

1900: شور و اشتیاق خانوادگی
داستان مزراتی با رودولفو مزراتی شروع می‌شود، یک کارگر راه‌آهن در دوره‌ی سلطنت ایتالیا که 7 بچه داشت. رودولفو مرد آینده بود. برادران مزراتی شور و اشتیاق خود را از او به ارث برده بودند. با آمدن قرن جدید خانواده تکمیل شد: کوچک‌ترین پسر به اسم اتوره در سال 1894 به دنیا آمد، بزرگ‌ترین برادر کارلو بود که در سال 1881 به دنیا آمده بود.

1900: کارلو مزراتی، از دوچرخه به پیشرانه‌ها
کارلوی 17 ساله که از همه بزرگ‌تر بود، اولین پیشرانه‌ی ساده‌ی تک سیلندری خود را طراحی نمود و قبل از پایان سال در فیات به‌عنوان خلبان آزمایشی استخدام شد. او در تورین پیشرانه‌ی تک سیلندر جدیدی را در اوقات فراغت خود طراحی کرد و آن را در داخل شاسی خودروی چوبی قرارداد. می‌شود گفت که باکمی احترام، این تولد اولین مزراتی بود.

1903: کارلو مزراتی می‌خواهد پرواز کند
در سال 1903 کارلو فیات را ترک کرد و توسط ایسوتا فراشینی و به‌عنوان خلبان آزمایشی و دستیار مرکز تست به کار گرفته شد. وقتی آنجا بود، برادر 16 ساله‌ی خود یعنی آلفیری را هم مشغول به کار کرد. درحالی‌که کارلو ایسوتا فراشینی را در سال 1908 ترک کرد، اما آلفیری همان‌جا ماند.

1908: پایانِ کارلو
در سال 1909 کارلو مزراتی کمپانی خود را بنیان نهاد. او اشتیاق خود به خودروها را از دست نداده بود، اما هدف او از این تجارت جدید طراحی و تولید هواپیمای برتر بود. کارلو فوراً کار خود بر روی پروژه‌اش را شروع کرد اما در سال 1910 بیماری تنفسی مانع از تحقق رؤیاهای او شد. از دست دادن کارلو برای برادران غم بزرگی بود اما کارلو به‌عنوان یک مثال درخشان که هرگز فراموش نمی‌شود در ذهن برادرانش ماند. در این زمان، مسئولیت‌ها بر دوش آلفیری افتاد.

1913: اولین کارگاه آلفیری
در دسامبر سال 1913، آلفیری به بولونیا یعنی همان‌جایی که کارش را در ایسوتا فراشینی آغاز کرد نقل‌مکان نمود. اما خیلی زود جا پای کارلو گذاشت و تصمیم گرفت که مستقل شود، البته برادرانش را هم در تجارت خود شریک نمود. نتیجه‌ی کارهای او تأسیس گاراژ خودرویی ” Società Anonima Officine Alfieri Maserati” بود.5 ماه بعد ایتالیا درگیر جنگ شد. آلفیری و اتوره به خدمت ملی فراخوانده شدند.

1914: آدرس جدید کارگاه مزراتی
زمانی که جنگ پایان یافت، آلفیری فعالیت‌های خود را از سر گرفت. او یک کارخانه‌ی شیشه در جولای 1914 تأسیس کرد و تولید شمع موتور را به آنجا منتقل نمود. در آخر، امضای بالای سه شیشه‌ی بزرگ حالا رسماً اعلام می‌کرد که تجارت ” Officine Alfieri Maserati SA” راه افتاده است.

1915: جنگ برادران مزراتی را متوقف نکرد
ایتالیا وارد جنگ شد و برادران مزراتی سرباز هستند اما در پشت خطوط مقدم باقی‌مانده‌اند. درواقع ارتش تلاش می‌کند تا از مهارت‌های تکنیکی آن‌ها استفاده کند. آن‌ها شروع به طراحی و تولید شمع‌های ویژه‌ای برای پیشرانه‌های هواپیماها کردند.

1918: شمع‌های مزراتی D’ANNUNZIO را به پرواز درآوردند
شمع‌های ثبت‌شده توسط آلفیری با عایقی از جنس میکا در هواپیماهای SVA استفاده شدند. در 9 آگوست 1918 یکی از پرنده‌های D’ANNUNZIO وین را موردحمله قرارداد.

1920: نیزه‌ی سه شاخ: طرح ماریو مزراتی
آلفیری، ارنستو و اتوره به‌شدت روی خلق اولین مزراتی کار می‌کردند. آلفیری تصمیم گرفت که برادر دیگر یعنی ماریو را هم در کارهای خود شریک کند، تنها برادری که کاری با پیشرانه‌ها نداشت و یک آرتیست بود. او طراحی لوگو را بر عهده گرفت. ماریو یکی از سمبل‌های ویژه‌ی بولونیا را برای استفاده انتخاب کرد. نیزه‌ی سه شاخ در دست نپتون در منطقه‌ی پیازا، سمبلی از استحکام و قدرت. او رنگ‌های قرمز و آبی که مشخصه‌ی شهر بولونیا هستند را انتخاب کرد که از آن روز تابه‌حال هنوز هم رنگ‌های محبوب مزراتی هستند.

1922: موفقیت‌های آلفیری
پس از بازطراحی کامل پیشرانه آلفیری مسابقه‌ی Susa-Moncenisio را با سرعت خارق‌العاده‌ی 69 کیلومتر بر ساعت برنده شد.

1925: مسابقات آلفیری
در سال 1920 آلفیری مزراتی به مسابقات برگشت و با SCAT شروع کرد و کمی بعد در مسابقات چهار سیلندر نسلدورف شرکت نمود. نتایج خیلی جالب‌توجه نبودند اما آلفیری را برای خلق اولین مزراتی واقعی مصمم ساختند.

1926: خودروی تایپ 26 آلفیری رنگ واقعیت به خود می‌گیرد
اولین خودروی اسپورتی که مزراتی نام گرفت تیپو 26 بود. خودرویی که گونه‌ی تکامل‌یافته‌ی دیاتو GP 8C توربو بود. این جملاتی است که آلفیری اولین تیپو 26 را توصیف می‌کند: “تمام مشخصات همه‌ی خودروهای ساخته‌شده‌ی قبلی را یکجا دارد.”

1929: مزراتی V4، اولین رکورد جهانی
سیزدهم ژوئن 1926 اولین پیروزی برجسته به دست آمد. مسابقه در بولونیا برگزار شد. در صندلی راننده جوان‌ترین برادر یعنی ارنستو قرار داشت و توانست به سرعت 167 کیلومتر بر ساعت دست یابد. برادران مزراتی تولید تیپو 26 را افزایش دادند و آن را به راننده‌های شخصی هم فروختند. در 28 دسامبر 1929، در سرمونا، مزراتی سرانجام اولین رکورد جهانی خود را ثبت کرد. این رکورد با سرعت متوسط 246.069 کیلومتر بر ساعت به ثبت رسید و تا پایان سال 1937 دست‌نخورده باقی ماند.

1930: گرند پریکس تریپولی
سال 1930 سال موفقیت‌های بزرگ بود. در گرند پریکس تریپولی، مزراتی اولین پیروزی بین‌المللی خود را به دست آورد. اما این سال همانی بود که مزراتی و انزو فراری برای اولین بار و رسماً در گرند پری مونزای ایتالیا شاخ‌به‌شاخ شدند. مزراتی مسابقه را برد و تنها خودروساز در جایگاه برنده‌ها نام گرفت.

1932: جهان اتومبیل‌رانی عزادار آلفیری شد
در سال 1932 آلفیری مزراتی در جریان یک جراحی و زمانی که تنها 44 ساله بود درگذشت. تنها کلیه‌ی باقی‌مانده‌ی او در جریان تصادف جدی در سال 1927 آسیب جدی دیده بود. برای نجات او پزشکان یک عمل سنگین را انجام دادند اما تقدیر چیز دیگری بود. بولونیا ایستاد. در جریان تشییع‌جنازه‌ی آلفیری برخی از مهم‌ترین رانندگان آن زمان دیده می‌شدند، از نوولاری و نازارو گرفته تا بورزاشینی و کامپاری و بسیاری دیگر. این یک ضایعه‌ی بزرگ برای همه بود مخصوصاً برای خانواده‌ی مزراتی و کمپانی آن‌ها. بیندو مزراتی کارخانه ی ایسوتو فراشینی را ترک کرد و دوباره به برادران خود ملحق شد. برادران او را به‌عنوان رئیس کمپانی انتخاب کردند. ارنستو هم بخش تکنیکی و فنی را بر عهده گرفت. او جوان اما مستعد و خوش‌ذوق بود. تیپو V5 جدید شروع موفقی داشت و برخلاف شرایط سخت اقتصادی آن زمان، کمپانی روزهای خوشی را می‌گذراند.

1933: NUVOLARI بزرگ
در سال 1933 نوولاری بزرگ به مزراتی پیوست. او با انزو فراری به مشکل برخورده بود و انزو به او گفته بود که به‌عنوان شریک برابر او را نمی‌پذیرد و همین باعث شد که این راننده‌ی افسانه‌ای به تیم مزراتی ملحق شود. نوولاری 8CM را می‌راند و با آن گرند پریکس بلژیک، کاپ سیانو، گرند پریکس نایس و توریست تروفی را برنده شد. این خودرو گونه‌ی تکامل‌یافته‌ی 8C قبلی با سیستم تعلیق بازطراحی شده توسط ارنستو مزراتی بود. شاسی جلو با پیشنهاد راننده محکم‌تر ساخته شد. همکاری آن‌ها تا سال 1934 ادامه یافت. تازیو جزء رسمی تیک نشد، او خودرو می‌خرید و ارنستو کمک‌های فنی را تأمین می‌کرد.

1937: شراکت با ORSI
مزراتی تحت‌فشار قرار گرفته است آن‌هم از طرف آلمان‌های تازه‌نفس: مرسدس و اتحادیه‌ی خودرویی که به‌طور قوی‌ای توسط رایش سوم حمایت می‌شدند. ارنستو، اتوره و بیندو فهمیدند که کشور تغییر قاطعی در مواضع خود نیاز دارد. به همین خاطر آن‌ها به همکاری با کارآفرین مشهور ایتالیایی یعنی آدولفو اورسی خوش‌آمد گفتند. در سال 1937، ارنستو، اتوره و بیندو کل کمپانی را به او فروختند. اگرچه که آن‌ها نقش‌های مدیریتی متعددی را در دو کمپانی مجزا ادامه دادند.

1939: 8CTF ایندیاناپولیس را برد
اولین محصول از معجون اورسی-مزراتی در سال 1938 رخ نشان داد. نامش 8CTF بود. یک 8 سیلندر ناب! در سال 1939 مزراتی برای اولین بار در آمریکا با مدل 8CTF فاتح شد. مزراتی اولین خودروساز ایتالیایی بود که عنوان معتبر را برنده شد.

1940: مدیریت جدید، فرصت‌های جدید
با شروع جنگ جهانی دوم مزراتی بولونیا را ترک کرده و به مودنا نقل‌مکان نمود. اگرچه که به خاطر جنگ آن‌ها مجبور بودند تولید خودروهای مسابقه‌ای را برای مدتی به فراموشی بسپارند، اما تمرکز خود را بر تولید شمع‌های خودرویی و سایر مایحتاج حیاتی مؤثر بر جنگ گذاشتند. در این زمان، شمع‌ها و باتری‌های مزراتی برای خود کارخانه هم تولید می‌شدند.

1946: مزراتی A6: اولین گرن توریسموی پینین فارینا
در آغاز ماه مارس 1946، پروتوتایپی که می‌توان گفت اولین GT بود در موتورشو ژنو رونمایی شد. نام ساده‌ی A6 را داشت، حرف A برای بزرگداشت آلفیری بود و عدد 6 بر تعداد سیلندرها دلالت می‌کرد. طراحی و اصالت این خودرو به‌سرعت توسط مردم درک شد. در سال 1948، در خلال برگزاری موتورشو تورین مزراتی اولین مدل A6 1500 را به نمایش گذاشت. خودرویی با استایل باورنکردنی که کار طراح مشهور یعنی پینین فارینا بود.

1964: پیروزی در مسابقه‌ی نایس و پایان یک دوران
پیروزی مزراتی در مسابقه‌ی نیزای سال 1946 یک ارزش سمبولیک بزرگ داشت: جنگ جهانی دوم سرانجام تمام شد. جهان متمدن دوباره بازگشت. ارنستو، اتوره و بیندو مزراتی تصمیم گرفتند که دوباره به بولونیا بازگردند. آن‌ها کمپانی جدید را بازگشایی کردند و عصر جدیدی آغاز شد.

1950: فرمول 1 متولد می‌شود
سال 1950 سالِ شروع مسابقاتی است که 4 سال بعد فرمول 1 نام گرفت. مزراتی از آغاز پای‌کار بود و از اولین مسابقه کار خود را شروع کرد.

1953: مدیریت خانوادگی جدید
در سال 1953 آدولفو اورسی مدیریت کمپانی‌های خود را تقسیم کرد و بخش کارگاهی آلفیری مزراتی را به پسر خود عمر واگذار کرد که شامل تولید خودروها و لوازم آن‌ها می‌شد. طبق برنامه‌های او تولید خودرو باید پرستیژ کمپانی او را بالا می‌برد.

1954: دوران فانجیو شروع می‌شود
خوان مانوئل فانجیو گرند پریکس های اسپا و آرژانتین را برنده شد. این راننده قبلاً برای مرسدس مسابقه می‌داد و بعدها به فراری پیوست اما هنوز لحظات ناب زندگی او فرا نرسیده بود. مزراتی پیش روی او بود. در سال 1954، قوانین مسابقات جهانی دوباره تغییر کرد: مزراتی به‌عنوان یک پیشکسوت با خودروی 250F بازگشت و با یک پیروزی فوری خود را نشان داد.

1956: دوئل بزرگ فراری-مزراتی
در فرمول 1 سال 1956 یک دوئل خانوادگی بین رقبایی از مودنا شکل گرفت. مودنا یک شهر تقسیم شده است، نصف شهر طرفدار یک تیم و نصف دیگر طرفدار تیم دیگر هستند. فردای مسابقه شهر نمایی دیدنی پیدا می‌کند! طرفداران تیم برنده در کافه‌ها کری می‌خوانند!

1957: بازگشت بزرگ
پس از پیروزی بزرگ در سال 1957، دسته‌ای از مشکلات اقتصادی آدولفو اورسی را مجبور کرد تا بخش‌هایی از امپراتوری خود از جمله بخش اسپورت را ببندد. آن اتفاق یک تراژدی تلخ بود اما پیام‌آور یک بازگشت بود. تمرکز خاص روی بخش اتومبیل.

1957: خاص‌ترین پیروزی
در سال 1957 خوان مانوئل فانجیوی مشهور به مزراتی برگشت. او 4 مسابقه از 8 گرند پریکس موردنیاز برای قهرمانی جهان را فتح کرد: آرژانتین، موناکو، فرانسه و مهم‌ترین آن‌ها یعنی آلمان. در پیست نوربرگ رینگ راننده‌ی خارق‌العاده‌ی آرژانتینی بزرگ‌ترین پیروزی خود را جشن گرفت و برای بار پنجم و آخر قهرمان جهان شد.

1960: بانوی سفید و شاه ایران
بانوی سفید که لقب اولین پروتوتایپ 3500 GT بود، اولین پاسخ مزراتی به بازار خودرو طی سال‌های رونق اقتصادی بود. از سال 1961 مزراتی همچنین GTI را معرفی نمود. شاه ایران به‌شدت تحت تأثیر بانوی سفید قرارگرفته بود اما چیزی خاص‌تر را می‌خواست. مهندس مشهور جیولیو آلفیری چالش‌ها را برگزید: پیشرانه‌ی 8 سیلندر 450 S را در گرن توریسمو کار گذاشت. شاه مخلوع هنوز هم راضی نبود و چیزی خاص‌تر را می‌خواست. سرانجام خودرو دارای تزئینات طلایی و چوبی گران‌بها شد و لوکس‌ترین و خاص‌ترین خودروی آن زمان نام گرفت.

1961: مزراتی دوباره پیروز می‌شود
بااینکه مزراتی پیست مسابقه را رها کرده بود، اما شوق مسابقه در خون او باقی‌مانده بود. ماحصل پروژه‌ی مهندس جیولیو آلفیری تیپو 60 افسانه‌ای بود. این خودرو و تیم در مسابقات رسمی با نام مزراتی شرکت نمی‌کرد اما جزو معتبرترین تیم‌ها قرار داشت و عناوین مهمی از جمله 7 پیروزی مهم در آمریکا را به دست آورده بود.

1963: خودروی 4 در مزراتی نظر خریداران را در موتورشو تورین جلب می‌کند
ایده‌ی نصب پیشرانه‌ی مسابقه‌ای مزراتی روی یک سدان توسط یک خبرنگار به نام جینو رانکاتی به اورسی پیشنهاد شد. در موتورشو تورین سال 1963 مزراتی با معرفی کواتروپورته، سریع‌ترین سدان جهان، تمام محافل خودرویی را شوکه می‌کند. در همان سال، خودروی به‌شدت اسپورت و سبک‌وزن میسترال معرفی شد، خودرویی که نام خود را از بادی که از شمال غرب می‌وزد گرفته است.

1967: اولین شاهکار گیبلی-جیوجیارو
از اواسط دهه‌ی 60 مزراتی به خاطر همکاری با طراح معروف ایتالیایی یعنی جیورجتو جیوجیارو مشهور گشت. اولین پروژه‌ی او، گیبلی 8 سیلندر در موتورشو تورین در سال 1966 معرفی شد و به سرعت به موفقیت رسید. مزراتی در اصل تولید صد دستگاهی را برنامه‌ریزی کرده بود اما تولید خودرو سریعاً به 400 دستگاه افزایش یافت. در آخر این خودرو تا سال 1972 و به تعداد 1295 دستگاه و در دو گونه‌ی اسپایدر و کوپه ساخته شد.

1970: دوران تغییرات بزرگ
خانواده‌ی اورسی تصمیم گرفتند با شریکی جدید، خونی تازه به رگ‌های کمپانی تزریق کنند. این شریک جدید “سیتروئن” بود. کمپانی به لطف تأثیر فرانسوی سیتروئن سازمان‌یافته‌تر شد و ساختار قوی‌تری پیدا کرد. دهه‌ی 70 میلادی دهه‌ی تغییرات بزرگ بود. سیتروئن به Gepi فروخته شد و خود کمپانی ایتالیایی توسط الخاندرو دتوماسو اداره می‌شد.

1971: مزراتی بورا، جیوجیارو دوباره شوکه می‌کند
در سال 1971 طراح مشهور جیوجیارو شاهکار جدید خود را خلق کرد: مزراتی بورا. همچنین مدل فراموش‌نشدنی Merak به‌عنوان خواهر کوچک‌تر بورا معرفی گشت. در موتورشو ژنو سال 1972، جیوجیارو کوپه‌ی آینده‌نگرانه‌ی بومرنگ را ارائه داد. اگرچه که هرگز به خط تولید راه نیافت اما به‌عنوان یکی از برترین کانسپت های او در اذهان باقی ماند.

1978: خودروی ریاست جمهوری
در سال 1978 رئیس‌جمهور ایتالیا ساندرو پرتینی خودروی کواتروپورته رویال را به‌عنوان خودروی رسمی خود انتخاب کرد. رئیس‌جمهور پرتینی همیشه این کار را می‌راند حتی در خلال بازدید از مارانللو! جریان این بازدید مشهور شد زیرا که انزو فراری به رقابت طولانی بین دو کمپانی در مودنا اقرار کرد و تا زمان رقابت بین فراری و مزراتی هرگونه ملاقات با رئیس مزراتی را رد کرد.

1980: همیشه باشخصیت
مزراتی کواتروپورته مترادف بود باظرافت و زیبایی. این خودرو در فیلم‌های بسیار دهه‌ی 80 میلادی ظاهر شد. سیلوستر استالونه آن را به‌عنوان خودروی راکی بالبوئا انتخاب کرد و دیوید کروننبرگ از کواتروپورته در دو فیلم The Fly و Dead Zone استفاده کرد.

1981: موفقیت عظیم بی توربو
بی توربو سمبلیک ترین خودروی دهه‌ی 80 است. بی توربو بیشترین زمان حضور در خط تولید مزراتی را داشته است و نسخه‌های گوناگون آن از سال 1982 تا 1993 و به تعداد 37000 دستگاه تولید شدند.

1993: فراری، از رقابت تا شراکت
برای مزراتی آینده از سال 1993 و با مالکیت گروه فیات بر آن شروع شد. جیووانی آگنل با آینده‌نگری فوق‌العاده‌ی خود پتانسیل عظیم این کمپانی درخشان را درک کرد. کمپانی توسط لوکا دی مونتزمولو، مدیرعامل فراری رهبری می‌شد. شراکت و همکاری بین دو خودروساز مشهور مودنایی حتی از رقابت قدیمی و هیجان‌انگیزشان هم مشهورتر شد.

1998: کوپه‌ی جدید جیوجیارو به نام 3200 GT
اولین نتیجه‌ی مدیریت فراری به بار نشستن مدل 3200 GT بود. کوپه‌ی طراحی‌شده توسط جیوجیارو که در سال 1998 در موتورشو پاریس رونمایی شد. فوراً تصمیم گرفته شد که این کوپه با یک پیشرانه‌ی تولیدشده در مارانللو به‌روزرسانی شود. پس‌ازاین ایده‌ی انقلابی، اسپایدر مزراتی متولد شد و باعث بازگشت مزراتی به ایالات‌متحده گردید.

2001: تسخیر آمریکا
در سال 2001 پس از 12 سال غیبت در بازار آمریکا، مزراتی به این بازار برگشت. خودروسازی که توانست تست‌های کیفیت و ایمنی آمریکا را بگذراند، آماده‌ی هر چالشی است و مزراتی این بازگشت را در مراسم گالا و در مراسم خیریه‌ی سرطانی‌های ایتالیایی و آمریکایی جشن گرفت. مزراتی اسپایدر، اولین مزراتی واقعی با قلبی از مارانللو، ستاره‌ی مراسم بود. یک بانکدار ایتالیایی مبلغ 130 هزار دلار برای این خودرو پرداخت کرد.

2003: مزراتی بازگشت پینین فارینا را جشن می‌گیرد
پس از معرفی اولین GT در حدود نیم‌قرن پیش، طراح شهیر ایتالیایی یعنی پینین فارینا برای خلق مزراتی جدید بازگشت، کواتروپورته ی جدید! ورود کواتروپورته خط تولید مزراتی را تکمیل کرد و به‌طور چشمگیری فروش را افزایش داد. اما کواتروپورته از موفقیت بزرگ دیگری هم سرخوش بود. پس از ساندرو پرتینی، رئیس‌جمهور دیگری به نام کارجو آزگلیو این خودرو را به‌عنوان خودروی رسمی خود انتخاب کرد.

2004: قهرمانی‌های جهان، دوباره و دوباره و دوباره…
در سال 2004 مزراتی به پیست مسابقه برگشت. این مهم به خاطر خودروی فوق‌العاده‌ی MC12 بود.MC12 تولید شد تا برگ زرین دیگری را در تاریخ مزراتی رقم بزند. شرکت مزراتی در FIA GT از سال 2005 تا 2010 باعث 19 پیروزی شد. عناوین بسیار دیگری هم کسب شد که ذکر همه‌ی آن‌ها از حوصله‌ی این بحث خارج است.

2007: گرن توریسمو، موفقیت بزرگ
پس از کواتروپورته، طراح مشهور پینین فارینا کوپه‌ی جدیدی را طراحی کرد که تأثیر عمیقی بر تاریخ مزراتی گذاشت. به‌طور فوق‌العاده‌ای زیبا بود. گرن توریسمو در موتورشو ژنو 2007 رونمایی شد.

2013: مزراتی کواتروپورته ی جدید
این خودرو آخرین و برجسته‌ترین مجسمه‌ی متحرک مزراتی است. با الهام گرفتن از کواتروپورته ی کبیر، این خودرو هم خالی از هرگونه اشتباه است. با ارائه‌ی روش‌های مدرن در تولید، این خودرو روح اشرافی یک لیموزین و مفهوم مسابقه را در کنار هم قرار داده است.

2013: مزراتی گیبلی
ترکیبی عالی از طراحی، کارایی و راحتی. یک سدان با خطوط ساده و زیبا که پرستیژ بالایی را به‌واسطه‌ی استفاده از متریال باکیفیت ایجاد می‌کند. طراحی این خودرو همه‌ی تجربه‌ی مزراتی و تاریخش را نقاشی می‌کند.

2015 Maserati Ghibli S Q4
2014: اجازه دهید کانسپت ها ادامه یابند
در سال 2014، با نمایش کانسپت اسپورت آلفیری میراث گران‌قدر خود را ارج نهاد. یک خودروی اصیل و شاهکار طراحی خودرویی که تنها یک حس نوستالژیک و طرح مطالعاتی نیست. آلفیری یکی از زیباترین مجسمه‌های متحرک دنیای خودرو است.

جهان خودرو مملو از خاطرات و تجربه‌های لذت‌بخش افرادی است که عمر خود را صرف بهبود این صنعت کرده‌اند. خانواده‌ی مزراتی نیز جزو همین افراد هستند.
امیدواریم که از این مطلب لذت برده باشید. در آینده نیز تلاش خواهیم کرد تا تاریخچه‌ی برخی خودروها و کارخانه‌های مشهور را برای شما بازگو کنیم.